“Het regent mensen op straat. Er valt ook water uit de lucht. Die mensen hebben geen idee waar naartoe. En het water maakt het ook niet makkelijker. Ondertussen schaam ik mij voor mijn aanwezigheid en mijn oordeel. Een man in een zeemanstrui of een koppel dat te veel lijkt op twee leerkrachten van vroeger, waar iedereen van dacht dat zij het deden. Allen vallen ze onder mijn oordeel, mijn almachtig, veroordelend verdict over hun leven. Ik ken hun naam niet eens! Welke macht en welk recht heb ik eigenlijk? 

Opeens schaam ik mij voor iedereen. Want iedereen oordeelt over iedereen. Wij bepalen de levens van anderen. En door het gebrek aan woorden kunnen wij nooit zeggen wat we willen zeggen. Omdat woorden tijd in nemen en niemand heeft meer die tijd . Die tijd is verloren aan het oordelen. Ik schaam mij dat ik dit schrijf. Dit hele gedoe is tenslotte een oordeel, waar ik het recht niet op heb. Maar wat moet een mens anders? Een mens moet luisteren.

Ik veroordeel witte schoenen en mensen in gouden trainingspakken. Ik veroordeel iedereen die de tram pakt om één halte verder uit te stappen. Dan hadden ze toch gewoon kunnen wandelen? Zo valt iedereen, zelfs ik, onder mijn sociaal, juridische, absolutistisch, individueel oordeel.

Ondertussen blijft het water vallen en kan ik van niets meer genieten. Gisteren avond was er weer zo één. Zoveel om van te genieten maar alles is al tot de doodstraf veroordeeld voor het nog maar begint. Je praat met iemand die je niet kent, nog steeds niet eigenlijk, en de volgende dag ben je zowel verliefd als gedegouteerd. Dat is mijn vloek. O, Ik wou dat dit maar fictie was. Alleen maar een verzonnen hersenspinsel die tegen wie ik dit ook zou zeggen, zou delen. Als ik dit ooit deel hoop is dat die persoon zich dan ook schaamt, voor alle oordelen die die persoon al heeft geveld. Misschien is het ook maar iets verzonnen wat ik voor waar aan neem? …”

Dacht de werkman terwijl hij de straat verder openbrak.

Het is vroeg

vroeger dan vroeger

en ik ben moe

moe van mezelf

en van iedereen

maar vooral van mezelf

en van het vroegere